Livingstonia en Manchewe Falls

Voor deze dag staat een rit naar Livingstonia op het programma. In de ochtend worden we opgehaald door een busje met chauffeur en gids. En dan gaan we richting de bergen. In de village moeten we nog eerst even tanken. Het tankstation is niet meer dan een aantal jerrycans onder een boom. Met een trechter giet de "pompbediende" de tank vol en dan gaan we op weg. We zijn gewaarschuwd dat de weg naar boven niet alleen veel haarspeldbochten heeft, maar de staat waarin de weg verkeert heel beroerd is. En al gauw blijkt dat dat een understatement is. In tegenstelling tot de meeste andere wegen, is deze weg inderdaad erg slecht. De laatste keer dat ze deze weg geasfalteerd hebben is ergens in het jaar 100 voor Christus geweest en daarna is deze weg uit het onderhoudsschema verdwenen. Alleen maar grote keien, gaten en veel modder want het heeft geregend. Het lijkt wel een drooggevallen rivier.

En dat het werkelijk heel steil omhoog gaat en er uiteraard geen vangrail is, helpt ook niet echt. Na een paar bochten zien we al het eerste gestrande busje. Met veel moeite passeren we het busje op de smalle weg. En dan hebben wij de luxe dat we het busje voor ons alleen hebben. In de meeste busjes zitten namelijk 20 Afrikanen, vier geiten en 2 kippen. Althans...die staan naast het busje te wachten op hulp. Maar dat maakt niet dat we ons veiliger voelen. We sterven 1000 doden en durven dan ook niet meer naar beneden te kijken. Ook niet als de gids ons wijst op het mooie uitzicht. Het enige wat nog helpt is stug naar de bergwand blijven kijken en hopen dat we heelhuids boven komen. We rijden ons een paar keer vast in de modder en op de grote stenen. Geloof me, zo'n busje is niet geschikt voor dit soort wegen. Zelfs een safari-jeep zou hier een hele klus aan hebben. En als je niet verder kunt omdat je vastzit in de modder, dan kun je alleen maar vol achteruit tot aan het randje van de weg om vervolgens een nieuwe poging te wagen. Mijn hart gaat harder tekeer dan de gemiddelde Afrikaanse djembe-trommel. En wij mzungu's worden steeds witter. Van schrik. Gerrie en ik kibbelen er over, wie van ons tweeën dit stomme idee bedacht heeft.
Maar de gids blijft zeggen dat er niks aan de hand is. Het komt allemaal goed. De chauffeur rijdt hier dagelijks. Ruim anderhalf uur en vele haarspeldbochten verder stopt het busje. Daar gaan we een stukje lopen om van het uitzicht over Lake Malawi en de vallei te genieten.
Ik ben nog misselijk van de schrik. Maar we hebben het ergste gehad. De rest van de rit is de weg redelijk begaanbaar en zonder verdere hartritmestoornissen komen we bij de ingang naar de waterval.

Heel slim zegt de meneer bij de entree dat hij geen wisselgeld heeft maar we kunnen wel zelfgemaakte armbandjes kopen in plaats van wisselgeld terug krijgen. Dat doe ik dus niet. Na die dodenrit ben ik niet in een al te best humeur en als dat de manier van werken is, dan kan die goochemerd fluiten naar zijn geld. Het aanbod van de armbandjes wijs ik dus van de hand. De gids schiet te hulp en schiet het bedrag van de entree even voor. Dan wandelt gids Charles met ons naar de watervallen. Het eerste zicht op de watervallen doet mijn humeur meteen opklaren. Na een fotomomentje gaan we verder over de berg naar de waterval. Een spectaculair tochtje. We springen als heuse Afrikaanse berggeiten van de ene naar de andere rots. Dan bereiken we de waterval en de grot die er achter ligt. In deze grot heeft de lokale bevolking zich verborgen voor de slavenhandelaren. Dat is een indrukwekkend verhaal.

Na nog wat meer fotomomentjes wandelen we terug naar de auto. En daar ergens, van rots tot rots, laten mijn capaciteiten als Afrikaanse berggeit me in de steek. In een moment van onoplettendheid gecombineerd met lompheid, verstuik ik mijn enkel. Maar als een bikkel geef ik geen kik, want de gids dartelt op zijn slippers over de rotsen heen terwijl wij stevige wandelschoenen dragen. Maar het lijkt eigenlijk mee te vallen. Dus ik zeg niks en loop door. Niet miepen.

Met de auto door naar Livingstonia. We bezoeken Stone House waar het museum is gevestigd. De koloniale invloed is in Livingstonia nog duidelijk zichtbaar. Dan gaan we terug naar beneden richting Chitimba. We stoppen bij de Mushroomfarm om te lunchen. Het is een eco-camping die uitsluitend vegetarische gerechten serveert. Vanuit het terras kijken we de vallei in. Werkelijk prachtig. En de vegaburger met eigengebakken brood, avocado, tomaat, sla, ui en geroosterde aardappelpartjes ziet er fantastisch uit en smaakt ook zo. We eten ons bordje helemaal leeg. Klaar voor de beproeving van de terugreis over dezelfde weg. Mocht het fout lopen in de haarspeldbochten, dan is deze vegaburger niet slecht als galgenmaal. Maar de terugweg naar beneden verloopt een stuk beter dan de heenweg omdat de modder intussen opgedroogd is en we komen veilig aan op Chitimba Camp. Na een uur stilzitten in de auto voel ik toch dat mijn enkel pijnlijk is. Maar gelukkig biedt onze EHBO-kit uitkomst en legt Gerrie een drukverbandje aan. En dat was het dan. Blijven zitten en met de voet omhoog zegt zuster Gerrie. De staff zorgt voor een wandelstok en dat helpt om over het strand naar onze kamer te strompelen. Maar met al die zonneschijn, de goede zorg van Gerrie is het geen straf om een dag in de summerhut op het strand te zitten. Uitzicht op het meer, het strand, de bergen. Er zijn ergere dingen. En na een dagje rust nemen loop ik ook zonder stok weer rond en lijkt het allemaal nogal mee te vallen.

En aan het einde van een lekkere rustige dag, worden we door kok Tony verrast met een heerlijk diner. Kruidige tomatensoep met zelfgebakken brood. En alsof we nog niet genoeg verwend zijn, een lekkere pizza uit de buitenoven. Wat een verwennerij. Dat wordt weer afzien in Nederland, waar we ongetwijfeld streng op dieet moeten na al dat heerlijke eten.