Schiphol

Op vakantie naar Afrika. Geen georganiseerde reis, maar op eigen gelegenheid naar de binnenlanden van Malawi. Mensen zeggen: fantastisch, geweldig, wat een avontuur! Mensen die me beter kennen zeggen geschokt: Serieus? Jij? En ja, ik geef het toe… Ik snap dat mensen dit niet verwacht hadden. Ik had het zelf namelijk ook niet verwacht eigenlijk.

Maar hoe het allemaal begon... Mijn vriendin Carmen besloot om met vriend Ed ruim 10 jaar geleden te emigreren naar Malawi. Daar gingen ze een camping exploiteren. Ik dacht nog aan een bevlieging, een plots ontstane identiteitscrisis, maar het bleek toch echt een serieus plan. Na het bestuderen van een filmpje op DVD van de betreffende camping (niks Youtube in die tijd) begreep ik dat het echt menens was. Veel groen, bloemen en een prachtig strand. En ik kreeg er meteen de uitnodiging bij, om snel op bezoek te komen. Vriendelijk heb ik aangegeven dat als de camping een beetje was opgeknapt en ze een stopcontact hadden voor mijn föhn, ik echt op visite zou komen. Iedereen weet natuurlijk, dat ik zonder föhn niet langer dan een paar uur van huis ga.

Het eerste half jaar na vertrek, bleef het angstvallig stil uit Afrika. Geen teken van leven. Net toen ik bedacht had, dat Carmen en Ed ongetwijfeld door een inheemse stam tot stoofpot waren verwerkt, kwam er een mailtje. Het internet was nu eindelijk geïnstalleerd. Aangezien er in die zes maanden geen tijd verloren was gegaan met mailen met Nederland, was er keihard gewerkt om Chitimba Camp op te knappen. Zelfs mijn stopcontact was geregeld! Vervolgens kreeg ik ruim 10 jaar lang, wekelijks mails met beschrijvingen van het leven in Afrika. En regelmatig updates met foto’s over hoe Chitimba Camp verder werd verfraaid tot een prachtig vakantieresort. En telkens weer beloofde ik, dat ik echt een keer op de koffie zou komen….

Voor een kleine impressie….zie: https://edpeeters.wixsite.com/chitimbacamp

Nou ben ik natuurlijk niet zo’n avonturier. Dus mijn vakanties spelen zich vooral af in relatief veilige gebieden. Bij voorkeur met enig comfort, zonder enge beesten, met föhn en een heldhaftige medereiziger. Dus wordt het dan altijd Canada. Niet erg origineel maar groot genoeg om telkens terug te gaan en nieuwe gebieden te ontdekken. En aangezien mijn topografisch gen en mijn ingebouwd kompas ernstige defecten vertonen, altijd gewapend met navigatiesysteem. Canada is een veilige keuze. Weinig wegen ook, dus dan kun je niet snel verdwalen. Maar ook in dat veilige Canada loert het gevaar. En jullie denken vast aan grizzlyberen, maar in dit geval zat het gevaar gewoon achter een boom. Tijdens een wandeling in Algonquin Park werden nicht Miranda en ik belaagd door een grote, agressieve eekhoorn. Die had wel zin in een mals stukje Hollands vlees en die liet ons niet passeren zonder dat hij wat te eten had gehad. Onze Canadese familie lacht ons nog steeds uit over dit voorval, maar ik zweer dat die eekhoorn van een bijzonder groot, gevaarlijk, gemeen en agressief soort was.
Na een half uur staren van beide kanten, kssssttt roepen van onze kant (zonder resultaat) en drie stappen terug als dat mispunt een stap in onze richting deed, wist nicht Miranda ons toch te redden. Ik ben haar overigens nog steeds dankbaar voor deze actie. De kwaaie eekhoorn kreeg met een welgemikte worp, onze wandelroute tegen zijn kop gegooid. Daar had hij niet van terug. Wel waren we toen onze routekaart kwijt. Die wou hij niet teruggeven. We trokken een sprintje langs de nog beduusde eekhoorn om onze wandeling uiteindelijk te vervolgen waarbij we wel voortdurend om keken om te zien of hij niet de achtervolging had ingezet. Die eekhoorn bezorgt me nog wel eens nachtmerries. Dus je begrijp dat ik vanaf dat moment op safe speel en ik nog niet zeker weet of dat in Afrika gaat lukken.

Eind vorig jaar was Carmen weer op bezoek in Nederland. Ik had inmiddels al diverse föhns versleten, dus ik kon echt geen smoezen meer verzinnen om een bezoek aan Malawi uit te stellen. In 2018 zou het er dan toch echt van komen. Afrika. En na het eekhoornverhaal snap je, dat Afrika dan heel spannend is. Uiteraard zijn er geen touroperators die kant en klare reizen naar Chitimba Camp organiseren. Dat moest ik dus zelf regelen. En na mijn eekhoorn-encounter ga ik natuurlijk niet op reis zonder dat ik vergezeld wordt door een moedige medereiziger die mij, in geval van nood, kan redden. Ik ben namelijk echt heel bang voor beesten. Niet gewoon bang, maar panisch. Vooral voor beesten met 2, 4, 6 en helemaal voor beesten met 8 poten. En zelfs voor beesten zonder poten. Dus je voelt hem al komen, dit noemen we dan een uitdaging.

Maar nu wordt het toch Malawi. “Even” op de koffie bij Carmen en Ed. In het land waar de mensen in vampiers geloven. Waar ledematen van albino’s worden afgehakt omdat die een geneeskrachtige werking zouden hebben, waar luipaarden en apen vrij rondopen en waar giftige black mamba’s onverwacht kunnen opduiken. Maar ook het land met prachtige vogels (als ze op afstand blijven, want 2 poten….), witchdokters die je de toekomst voorspellen, bloemen en een fantastisch mooi Chitimba Camp aan het Malawimeer. Al die jaren heb ik genoten van de prachtige foto’s die Ed maakte als hobbyfotograaf. En nu gaat het er dus toch van komen dat ik die prachtige omgeving in real life ga bekijken.

Collega Gerrie had ook wel zin in een retourtje Afrika. Voor degenen die Gerrie (nog) niet kennen, kan ik aangeven dat ze klein van stuk, maar zeer heldhaftig is. Dat kan ik nou net gebruiken voor het geval er enge beesten in de buurt zijn. Vanuit Chitimba Camp kregen we het advies om direct na het regenseizoen af te reizen naar Malawi en dan eerst een aantal dagen op safari te gaan in buurland Zambia. Okee. Safari = Beesten. Paniek, geen goed plan. Gerrie was helemaal lyrisch maar ook onverbiddelijk. Ik heb nog voorgesteld om een weekend Beekse Bergen te doen (wat voor mij ook al pretty scary is) maar nee, het werd Malawi met een uitstapje naar Zambia.
Dus terwijl ik op zoek ging naar de beste reisroute en de contacten met Chitimba Camp onderhield, bestond de voorbereiding van Gerrie uit het bekijken van documentaires op TV over Afrikaanse beesten. En warempel, er werd zelfs verteld hoe te reageren als we toch worden aangevallen door beesten. Dat is altijd goed om te weten. Ik heb haar laatst nog getrakteerd op een lunch. Ze dacht dat dat voor de gezelligheid was, maar nee. Ze is zo klein en dun….als de leeuw achter ons aan komt en ik de enige ben met spek op de ribben, dan vrees ik het ergste, dus het was meer een gevalletje van schadebeperking. En behalve biergisttabletjes (die schijnen echt overal goed voor te zijn) moet je dus een olifant in de slurf blazen als die je wil aanvallen. Althans, dat werd op National Geographic gezegd. Lijkt me een fantastisch plan dat Gerrie de aanval van een olifant afslaat door hem in de slurf te blazen en probeert of dat werkt. Intussen ga ik er dan als de wiedeweerga vandoor. Dan gaan we daar ook nog overnachten in een tent (nee toch? En zeker ook nog zonder stopcontact!) en met een jeep op zoek naar de wilde beesten. Gerrie heeft me plechtig beloofd dat als we toch aangevallen worden door wilde beesten, ze eigenhandig mijn wonden zal hechten. We hebben niet voor niks een heuse EHBO-kit mee en met haar verpleegkundige achtergrond, begin ik er nu langzaam vertrouwen in te krijgen dat het toch allemaal goed komt.
Uiteindelijk is het gelukt om alles te regelen. Vaccinaties, vliegtickets, koffers, deet, hotelboeking, safariboeking….. En ook Chitimba Camp is er klaar voor: alles opgeknapt, stopcontact afgestoft en een koud biertje ligt voor ons klaar in de koelkast.

Dus eindelijk was het vandaag zover. Nadat ik Gerrie had opgehaald, begon de eerste uitdaging. Ruud had zich aangeboden als chauffeur om ons naar Schiphol te brengen. Maar hoe krijgen we 3 mensen en vier extra grote koffers, een klein koffer en twee tassen in een Kia? Als je zo alleen in zo’n Kia zit, lijkt die best groot. Vooral met inparkeren. En nee, die achteruitrijcamera helpt dan maar een klein beetje. Maar met de hoeveelheid bagage waar wij mee op reis gaan, blijkt de grootte van mijn Kia in de praktijk toch lelijk tegen te vallen. Net toen ik me serieus begon af te vragen of we wellicht toch maar ergens een busje moesten regelen, vonden we een manier om alle bagage er in te krijgen en de deuren en de achterklep te sluiten. Ik maakte me wel enige zorgen over Gerrie die verstopt zat tussen al die bagage. Maar onderweg naar Schiphol kwam er af en toe geluid van de achterbank dus dat was oké. Nadat we bagage hadden ingeleverd en we de douane waren gepasseerd, begon het vakantiegevoel langzaam op te komen.
Met een Dreamliner van Kenya Airways gaat het eerste deel van de reis naar Nairobi in Kenia. Een vlucht van ruim 8 uur. Bij de stoelreservering bleek dat we in rijen van 3 zitten. Op de gok in een rijtje van 3 stoelen, de twee stoelen aan de buitenkant gereserveerd. Wat extra ruimte is prima en voorkomt dat we ruzie krijgen voordat we überhaupt in Malawi aan komen. Ik ben namelijk niet op mijn best tijdens lange vluchten. En Gerrie blijkbaar ook niet, want die beloofde me dat ze me een flinke por zou geven als ik vervelend werd. We weten in ieder geval waar we aan toe zijn met elkaar. Geen onbelangrijk detail als je samen op vakantie gaat. En nu duimen dat er niemand tussen ons in komt zitten. In Nairobi hebben we een transfer van een paar uurtjes waarna we via Nampula in Mozambique (zo kom je nog eens ergens) doorvliegen naar Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. Vooropgesteld dat we tijdens de reis ergens een stopcontact tegen komen, de Afrikaanse stroomvoorziening ons niet in de steek laat en we wifi hebben, zullen we verslag doen van onze reis. Nu is het tijd voor een laatste drankje, nog wat shoppen, rondhangen enz. totdat het is om te boarden.