Op safari

Op vrijdagmorgen waren we allebei al vroeg wakker. Het was al licht, dus snel in de kleren en onze safaritas klaar maken. Terwijl we daarna lekker buiten aan het ontbijt zaten kwam de jeep van Kiboko-safari's al aanrijden. Onze koffers ingeleverd voor opslag, uitgecheckt en naar beneden. Onze tas met spullen voor het weekend werd op het dak van de jeep vastgesjord en we maakten kennis met onze drie medepassagiers. Drie vrolijke Canadese jongedames en ook manager Tim reist mee.
Chauffeur Francis (net als manager Tim in Kiboko-uniform) checkt of iedereen okee is en dan gaat het richting Zambia. Een paar uurtjes rijden tot aan de grens en onderweg worden we bij zowat ieder dorp aangehouden bij roadblocks. De plaatselijke politieagenten hebben het er maar druk mee. En het is me wel duidelijk dat er een grote uniformenindustrie is in Afrika. Niettemin, die uniformen zien er mooi uit. Chauffeur Francis lijkt de meeste agenten wel te kennen en na een kort praatje mogen we zonder verder gedoe of controles doorrijden.

Voordat we Zambia in gaan, moeten we eerst aan Malawiaanse kant uitreisformulieren invullen om het land te mogen verlaten. Uiteraard met bijbehorende stempel. Stempelen is duidelijk een favoriete bezigheid van de overheid. Vervolgens bij de Zambiaanse grens moeten we eerst langs het "loket" van de "dokter" om een bewijs van de gele koorts vaccinatie te laten zien. Het lijkt een zelfbedachte actie van iemand met ambities, maar we spelen het spelletje mee. De goede man zit buiten onder een boom in een witte jas en heeft een beduimeld boekje waar we onze naam in moeten schrijven. Ik heb sterk het gevoel dat hij zelf niet kan lezen en schrijven en uit zijn verhaal over gele koorts maak ik op dat hij op geen enkele wijze gehinderd wordt door medische kennis. Maar hij voelt zich heel belangrijk met zijn witte jas aan, dus we gunnen hem die lol.

Dan door naar het echte loket met een meneer in uniform die er na betaling van het visum er op los stempelt en dan mogen we Zambia in.
Als dit op de terugweg weer zo gaat moet ik bij terugkeer in Nederland een nieuw paspoort hebben want met zoveel stempels is het bijna vol.
Eenmaal de grens over gaat Francis vol gas en we verbazen ons over de goede staat van de wegen in Afrika. Na een uitgebreide lunch die we langs de weg oppeuzelen, geheel verzorgd door Francis, en die de aandacht van de lokale bevolking trekt, is het nog een paar uur rijden. Dan komen we aan in het Track and Trail Rivercamp in Mfuwe waar Kiboko Safari's onze tent heeft klaar staan. We zoeken een tent uit en krijgen een briefing, rondleiding en koffie.

En na een heerlijk klimaat in Malawi is het 5 uur verderop in Zambia echt loei en loeiheet. Met de tent is niks mis mee. En dat zegt iemand die een hartgrondige hekel aan kamperen heeft. Die heeft twee bedden, een nachtkastje met ventilator en lamp en je gelooft het niet...een stopcontact! Helaas heb ik mijn fohn in Lilongwe achter gelaten. Maar het ziet er perfect uit en de aapjes rennen door het tentenkamp. We hebben uitzicht over de rivier waar de hippo's op een steenworp afstand aan het badderen zijn terwijl ze vrolijk knorren. Er is een zwembad met uitzicht op de Luanga-rivier en behalve een bar en een restaurant, ook een heuse fitnessruimte. Met de verzengende hitte is die fitness geen goed idee. We zijn blij om te horen dat het water drinkbaar is omdat alle water uit een eigen borehole gefilterd wordt. Kiboko heeft geregeld dat er altijd koud water voor handen is om te drinken. Niet onbelangrijk met deze hitte. Vervolgens gaan we om 16.00 uur op pad voor onze eerste gamedrive.

Chauffeur Billy neemt ons mee voor een safaririt van 4 uur naar South Luanga National Park in een open safari-jeep. Het park ligt om de hoek, maar voordat we bij het park zijn spotten we al massa's olifanten en giraffes. Daarom mogen we onder geen enkele voorwaarde ons tentenkamp verlaten. Niet dat dat helpt, want de beesten komen gewoon naar ons kamp toe. Daarover later meer. En we ruiken nu Afrika. De geur van vers gemaaid gras en een zomeravond na een mals buitje.
In het park is het niet alleen druk met safari-jeeps maar ook met dieren. Zoals al gezegd, echt massa's olifanten. Daarnaast giraffes, zebra's, krokodillen, nijlpaarden, impala's, apen, vogels en tal van beesten waar ik de naam niet heb onthouden. En nog meer olifanten, veel meer olifanten, nog meer olifanten. Olifanten, impala's en hippo's zijn er in overvloed. En geen enkel beest is geïnteresseerd in al die safari-jeeps. Billy lacht aan een stuk door en dat werkt aanstekelijk. Daarnaast probeert hij voorzichtig te rijden maar de wegen in het park (voor zo ver als je het over wegen kunt hebben) zijn hobbelig en de heupen worden flink los geschud, dus die fitness kunnen we gewoon overslaan. Hij vertelt over de dieren en rijdt ons tot tot vlak bij de beesten zodat we foto's kunnen maken. Billy zet de motor af en regelmatig start zijn auto niet meteen als we weer verder gaan. Gerrie en ik kijken elkaar bezorgd aan, wat Billy nog een extra lachbui bezorgd.
Dan wordt Billy gebeld door een collega dat er leeuwen gespot zijn. Billy geeft gas, verlaat de paden en dwars door de struiken zijn we in no time op locatie. Het nieuws heeft zich snel verspreid want het is een enorme drukte van safari-jeeps die een uitkijkplekje proberen te bemachtigen want leeuwen zijn wat zeldzamer. En de leeuwenbroers Ginger en Garlic zijn gevaarlijk, dus blijven we op afstand. Na 2 uurtjes safari verzorgt Billy een hapje en drankje terwijl we de zon zien ondergaan. Dan gaat het verder in het donker. Gids Isaac die ook mee is, speurt met een soort van bouwlamp het struikgewas af om wild te spotten. Na wat hippo's en kleinere katachtigen, passeren we olifanten op anderhalve meter. Billy stopt en zet de motor af. Ik krijg het Afrikaans benauwd. Zo dichtbij hoeft nu ook weer niet.... Vooral niet als die olifant aan mijn kant staat.

Eenmaal terug in het kamp wandelt er een giraffe doodgemoederd rond. Het is 20.00 uur en donker en het eten staat voor ons klaar. Na het eten snel nog even douchen. Na een rit van 5 uur vanuit Malawi, de plakkerige hitte in Zambia, 4 uur stof en insecten happen in een open safari-jeep, een laag zonnebrand en deet en dus zijn we niet meer zo fris. Ik voel me zo'n plakrol die je aan het plafond hangt om vliegen te vangen.
De security brengt ons naar de douches even verderop. In het donker mogen we niet zonder security de tent verlaten. De bedoeling is dat als je 's nachts naar het toilet moet, je met een zaklamp seint naar de security. De security haalt je dan op en brengt je terug omdat de wilde beesten gewoon door het kamp banjeren. Schoon en doodmoe van alle indrukken, de lange reis vanuit Malawi ende spannende safari, gaan we naar bed. Niet wetende dat het ergste nog moet komen......

We kletsen zachtjes nog even na over de safari met de knorrende hippo's op de achtergrond in de rivier. Het is doodstil op het kamp dus we fluisteren om anderen niet wakker te maken. Dan horen we dat er "iemand" in de buurt van onze tent staat te plassen. Dat duurt en duurt en het is duidelijk....zo groot is een mensenblaas niet. Daarna is het stil. Ik wil net gaan slapen als er naast de tent aan de kant van Gerrie een luid geknor klinkt. We schieten overeind van schrik. Dan knort er ook iets aan mijn kant van de tent. In het licht van de security zien we aan iedere kant naast onze tent een groot nijlpaard staan die luid smakkend en knorrend het gazon maaien. De tenten staan vrij dicht op elkaar dus de hippo is wel heel dichtbij. Als ik mijn arm uit steek kan ik hem aanraken. Niet dat ik dat zou doen. Verstijfd van schrik blijven we doodstil zitten. Het duurt een eeuwigheid en geluidloos prevel ik ga weg, ga weg, ga weg.....
Die aan mijn kant is enorm en die aan Gerrie's kant zal vast niet kleiner zijn want die knort nog harder. Na een tijd houden de hippo's het voor gezien en gaan ergens anders grazen. Opgelucht halen we adem. Stijf van de adrenaline.....en het is pas 23.30 uur en ik moet echt heel nodig plassen. Maar geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om uit de tent te gaan. Ook niet nu het gevaar geweken is, of onder begeleiding van security.
Ik probeer te slapen maar de hippo komt nog een keer terug. Verstijfd blijf ik liggen. Ik hoor de security, maar die twee beginnen ook niks tegen zo'n beest en zijn dat waarschijnlijk niet van plan. Af en toe maakt hij een move richting tent. Tafelmanieren heeft de hippo niet, want hij smakt en knort er op los. Ook in de tent van de buurvrouw is hij opgemerkt. Na ruim een uur verdwijnt hij alsnog en is het 5 uur. Tijd om op te staan voor het ontbijt, want om 6 uur gaan we met Billy opnieuw 4 uurtjes op safari.
Een korte maar zeer spannende nacht en ik vrees het ergste voor de nacht die gaat komen nu ik weet wat ons te wachten staat......