Op weg naar Nairobi

Om 19.20 zou de gate open gaan voor onze vlucht naar Nairobi. We hadden vol zicht op onze Dreamliner en de koffers zaten er in, er was getankt en het eten was aan boord, dus tijd om te vertrekken. Maar om ons alvast aan de Afrikaanse gebruiken te laten wennen gebeurde er helemaal niks rond die tijd. Dus een kwestie van wachten.....en wachten...en wachten.
Uiteindelijk toch enige actie en tegen de tijd dat we hadden moeten vertrekken begon het boarden. Man, man, man.....hoe kan het toch dat die gasten die voorin zitten, altijd vooraan in de rij staan en vervolgens iedereen ophouden omdat ze eerst eens uitgebreid hun bagage op gaan bergen. Nog niet op weg, en nu al mis ik mijn favoriete vliegmaatschappij die de mensen achterin als eerste in laat stappen. Op tijd vertrekken gaat deze keer niet lukken.

Maar uiteindelijk hadden ook Gerrie en ik onze stoelen gevonden. Aan de gate was het was niet echt heel druk. Dus we hielden hoop, dat de stoelreservering van de buitenste twee stoelen in het rijtje, opleverde dat er niemand bij kwam zitten en we wat extra ruimte zouden hebben.
Iedere stoel heeft zijn eigen tv-scherm. En natuurlijk zit ik met mijn vingers ergens aan en het scherm springt op Arabisch. En dat krijg ik er niet meer af. En mijn Arabisch is, op zijn zachtst gezegd, vrij beroerd. Een vlucht van 8 uur en ik zit met een onhandelbaar scherm. Dat wordt een boek lezen (zucht).

Maar Gerrie en ik hebben samen dan wel 3 stoelen. Net als we elkaar triomfantelijk aankijken dat het gelukt is, duikt er een laatkomer op. En hoewel het vliegtuig slechts voor tweederde vol zit, is de plek tussen ons in, voor deze persoon.
Dat is balen, ware het niet dat het een prachtige jongeman is. Donker, groot, gespierd....en als je dan toch een medepassagier in je rijtje hebt zitten, dan hoop je echt dat het zo'n Afrikaanse God is, als deze man. Ik kreeg het er natuurlijk spontaan warm van. Nou zaten we al een tijd in een loeiwarme Dreamliner, airco niet aan, dus daar kon het ook aan liggen dat ik het warm had natuurlijk.
We boden hem het plaatsje aan het raam aan om te voorkomen dat hij zich ging ergeren aan ons geklets terwijl hij tussen ons in zat. Met enige moeite perste hij zich in de stoel aan het raampje. Het valt niet mee als je zo groot bent. Gerrie en ik hebben daar natuurlijk geen last van. Beenruimte genoeg voor kabouters zoals wij. Maar nog steeds zaten we in een oververhitte Dreamliner en geen aanstalten tot vertrek.
Ook onze Afrikaanse God kreeg het behoorlijk warm, hij zat echt dubbelgevouwen in de stoel, kon zich nauwelijks bewegen.
Hij begon een praatje en gaf aan dat hij een rij naar voren wilde gaan zitten als die mensen niet op kwamen dagen omdat hij te weinig beenruimte had. Onze jonge God bleek uit Kameroen te komen en woonde in Frankrijk waar hij voor de VN werkte. Hij informeerde ook vriendelijk naar onze herkomst. Uit Nederland dus. Hij had veel Nederlandse vriendinnen zei hij. Tuurlijk joh. Maar de vriendinnen waren collega's haastte hij zich te zeggen. En die Hollandse vrouwen waren nogal straight en namen geen blad voor de mond. Precies. Ik knikte instemmend en zei dat Hollandse vrouwen inderdaad allemaal heel straight waren en hij zich een gelukkig man mocht prijzen met twee Hollandse vrouwen naast zich. De Kameroense God had duidelijk een ander idee over het geluk dat hem ten deel viel....
Hij keek even rond en vond een andere lege stoel en maakte zich uit de voeten. Toch jammer.

En uiteindelijk ging het toch gebeuren en gingen we vertrekken. In no-time zaten we op kruissnelheid en ging het vliegtuigrestaurant open. Elf uur 's avonds en daar kwam de warme maaltijd. Poeh...we hadden niet echt honger. Na aankomst op Schiphol hadden we de bagage ingeleverd, door de douane en meteen aan de koffie en de thee. Er lag een ondefinieerbaar stuk gebak in de vitrine en bij navraag bleek het te gaan om appeltaart. Lekker! Voor ons allebei dan maar een stukje. We vonden dat een goed begin van onze vakantie. Alleen bleken de ogen groter dan de maag. Gezien de exorbitante prijzen op Schiphol, hebben we ons best gedaan om het toch op te eten. Zonde van het geld nietwaar.
De vliegtuigmaaltijd was beperkt qua hoeveelheid. Meestal ga je dan net niet dood van de honger. Dat kwam dan nu wel goed uit omdat we nog een beetje misselijk waren van de appeltaart.
Een eveneens hele mooie Keniaanse steward serveerde ons een flesje Zuid-Afrikaanse chardonnay bij de maaltijd. En tegen de tijd dat de fles leeg was en de crew de afwas klaar had, vielen onze ogen vanzelf dicht.
En na een onrustige en zeer korte nacht werd om 3.30 uur al het ontbijt geserveerd. En inmiddels hebben we het eerste deel van de vliegreis er op zitten en zijn we aangekomen in Nairobi. Hier wachten we een aantal uurtjes op onze transfer naar Lilongwe in Malawi.