De volgende safaridag

Na een slapeloze nacht naast de gulzige hippo volgt om 5 uur de wake-up call door het kamp. Ik was al wakker en aangezien het al licht is, de security het sein veilig geeft, trekken we een sprintje naar de douches. Zo zijn we de eersten want de voorzieningen zijn prima, maar niet berekend op grote aantallen.
Dan om 5.30 uur worden de pancakes, toast en eieren geserveerd die we in de buitentent met zicht op de rivier opeten. De hippo's liggen al weer vrolijk in het water te knorren. Die verkneukelen zich over het nachtelijke uitje naar het kamp en hebben genoten van de geur van het angstzweet. Om klokslag 6.00 uur springen we bij Billy in de safari-jeep. En daar gaan we weer.....op naar South Luanga National Park.
Wij zijn nog niet goed wakker want met de hippo tussen ons en de Canadese dames in, was het voor allemaal een spannende korte nacht.

Maar voor we het park inrijden staan de olifanten en giraffes al in rijen opgesteld. South Luanga NP is enorm groot en dat betekent dat er dus werkelijk enorme aantallen van deze dieren aanwezig zijn. We raken niet uitgekeken en Billy stopt telkens om ons een fotomomentje te gunnen. Dan gaan we het park in en daar staat bij de poort een enorme olifant. Billy rijdt er op minder dan 2 meter langs. Meer plek is er niet maar de olifant reageert niet. Billy ligt weer in een deuk om onze angstige gezichten. Dat krijg je er van als je met 5 vrouwen op safari gaat...
In het park kent Billy de weg op zijn duimpje. Hotsend van links naar rechts manoeuvreert Billy ons door het park. Kuddes met olifanten, giraffes, zebra's en impala's. Prachtige vogels en een adembenemend mooie natuur. We raken niet uitgekeken want er zijn zoveel dieren en er is zoveel moois te zien. Billy is een echte kenner. De motor wordt afgezet en hij vertelt alle bijzonderheden over de dieren die we zien. Behalve vrolijk en een goede chauffeur, is zijn kennis over dieren enorm en weet hij ons geboeid te houden. We stellen honderden vragen die geduldig worden beantwoord.
Onderweg, terwijl Billy de jeep door het struikgewas stuurt, ziet een van de dames een katachtige in de verte. Billy twijfelt, want er zijn te veel impala's. De motor gaat weer uit en met een verrekijker spot hij een luipaard. Het luipaard heeft honger maar de impala's worden beschermd door een aantal van een grotere soort, de bushbuck. Een half uur lang aanschouwen we het spel tussen de impala's en de bushbucks aan de ene kant en het luipaard aan de andere kant. Intussen heeft Billy zijn safarimakkers per telefoon ingeseind over het luipaard en het aantal safari-jeeps neemt toe. Luipaarden zijn zeldzaam. En snel. De kans op het zien van een luipaard is klein. Het duurt dan ook niet lang of het is er drukker dan op de parkeerplaats van de Ikea. Het luipaard druipt af en ook Billy gaat na een zwaai naar de collega's weer verder.
We zien wat wilde varkens en heel in de verte de Cookson Wildebeest. Billy geeft aan dat we deze niet van dichtbij zullen zien.

Bij de volgende open vlakte parkeert Billy de jeep en is het koffietijd. In een prachtige omgeving zorgt Billy voor koffie en koek terwijl er een grote kudde olifanten voorbij wandelt. Met allemaal baby-olifantjes. So cute!
Billy vertelt op ons verzoek over zijn achtergrond. Naast zijn enorme kennis van dieren blijkt hij druk met andere interssante zaken. Achter die lach blijkt hij enorme kennis te hebben over sustainability en is hiervoor naar Zweden en Japan gereisd. Hij vertelt ons over de problemen in Malawi, de hulporganisaties en zijn streven om sustainability te praktiseren. Hij heeft een toespraak mogen houden voor presidenten en andere hotemetoten en op die plek is een maquette onthuld. Trots laat hij deze op een later moment aan ons zien. We waren al blij met Billy maar nu zijn we ook nog ape-trots op hem (om in safaritermen te blijven).
Onze koffiepauze is voorbij. De olifanten zijn ons voorbij gelopen en keuren ons geen blik waardig en blijven op 50 meter afstand staan. We stappen in de jeep en aangezien de olifanten net naast de weg staan, rijden we er op zo'n 3 meter langs om de safari te vervolgen.
Vogels, zebra's, krokodillen, nog meer olifanten en giraffes, hippo's, baboons, massa's kleinere dieren, katachtigen zoals de genetkat en een half miljoen impala's verder, komen we aan het einde van de ochtendsafari. Van het park naar ons kamp is het 10 minuten rijden maar ook buiten het park de olifanten en natuurlijk de Thornicroft giraffes die alleen in South Luanga voorkomen.
Het is 10.00 uur in de ochtend en enigszins bewolkt waardoor de hitte wat draaglijker is. We lummelen wat op het kamp tot om 11.30 uur de lunch geserveerd wordt. Na de lunch nemen we een verfrissende duik in het zwembad. Vanuit het zwembad hebben we ook zicht op de rivier. Een mooier uitzicht kunnen we ons niet bedenken. We drogen op een zonnebed terwijl de oogjes dichtvallen. Okee. Eén oog. Ik heb namelijk wel een machtig grote lizzard gespot en die wil ik even in de gaten houden..... Mijn angst voor dieren is nog niet over. Als we opgedroogd zijn trakteren we onszelf op capuccino in de bar en intussen verzorgt Gerrie de eindredactie van de blog. Dan is het tijd voor de gezamenlijke koffie om 15.30 uur en om 16.00 uur start de avondsafari.

Billy wordt weer vergezeld door gids Isaac. Ook wij hebben gezelschap er bij. Dit keer uit Italië. We schuiven allemaal een beetje op. Isaac en Billy voorin. Dan pappa en mamma Italy, de dochter schuift aan bij Gerrie en mij en de drie Canadese dames nemen de achterbank.
Mamma maakt meer foto's van de dochter op de achterbank dan van de wilde dieren. Irritant. Ook ben ik nu linkszijdig doof van het hysterische gekrijs van Miss Italy naast me, bij het zien van een dier. Welk dier dan ook. Vreselijk. Ik bedacht ter plekke een moordplan om haar uit de jeep te duwen als er een hongerige katachtige in de buurt was.
Billy beloofde ons om op zoek te gaan naar leeuwen, luipaarden en hyena's. En baby-olifanten voor Miss Italy. Ondanks die belofte bleef ze maar roepen: baby elephant, baby elephant, baby elephant. Stom mens. Het hele park zit vol met baby-olifanten. Na een boze blik van de rechterzijde van de bank, kalmeerde ze enigszins.
Het was onze laatste gamedrive en Billy deed de belofte dat het een onvergetelijke dag zou worden. En dat werd het ook. Het leek wel of alle dieren zich verzameld hadden op onze route. De giraffes, impala's, puku's, hippo's, zebra's, baboons, aardvarkens, civetkat.... verzin het maar en het was er in grote aantallen. En olifanten uiteraard. En baby-olifanten. Mijn god, ik dacht even dat Miss Italy er in bleef. Geweldig om die baby-olifanten te zien, maar om dan voortdurend op en neer te wippen op je stoel terwijl je "baby-elephant" krijst en met handen wappert, dat was me toch echt teveel van het goede. Ik ken mensen die voor minder kalmeringstabletten voorgeschreven kregen.
Zelfs de Canadese dames vielen er stil van. Ik denk dat dat het moment was, dat ook Billy er genoeg van kreeg. We reden verder terwijl ik rondspeurde naar katachtigen. Pappa en mamma Italy mochten wat mij betreft hun dochter achterna als ik haar de jeep uit duwde. In een rijdende jeep met tegenwind deet spuiten....Gerrie en ik zaten helemaal onder :-(.
Billy werd door collega's getipt dat er leeuwen in de buurt zaten. Kwam dat even mooi uit in mijn plan! De jeep werd gekeerd en Billy reed ons naar de leeuwen. Die lagen gewoon langs de kant van de weg te slapen. Een heel gezin, aangevuld met diverse neven en nichten. De safari-jeeps reden om beurten langs. Stopten naast de leeuwen om foto's te maken. Je keek omlaag en een meter lager naast je, lag de leeuw te slapen. Niet gehinderd door de jeeps, klikkende camera's of de diesellucht van al die safari-auto's. Het was in één woord GEWELDIG. Zelfs in de dierentuin kom je niet zo dichtbij. Het was echt fantastisch. Gewoon once in a lifetime dat je dat meemaakt. Althans dat dacht ik.....
Maar nu de leeuw zo dichtbij was, hield ook Miss Italy zich gedeisd en ik durfde haar niet uit de jeep te duwen. De leeuwen waren met veel en zij zat aan de buitenkant. Moet je raden wie de volgende is die door een hongerige leeuw te grazen wordt genomen. Precies.... dan zou het mijn beurt zijn. Maar de leeuwen sliepen door en opnieuw leken we volstrekt onzichtbaar.

Het was bijna 18.00 uur en het werd donker, dus tijd voor pauze. Billy zocht een mooie plek aan het water en trakteerde op limonade en gebak. Omdat het na deze break donker was, ging Isaac met zijn zoeklicht aan de slag. Rijdend door het donkere struikgewas, viel er geen beest meer te bekennen. Niks luipaard of hyena. De buffel hadden we al afgestreept. Zelfs Billy lachte niet meer. Ook de gidsen van andere safari-jeeps gaven aan dat ze geen beesten meer zagen. Balen want nog een uur in het donker door het struikgewas rijden is niet echt leuk als je dan niks ziet.
Toen kreeg Billy een telefoontje en met volle vaart vlogen we weer het struikgewas in tot we bij de weg kwamen. Billy en zijn makkers waren wat op het spoor. En jawel...daar liep een volledige leeuwenfamilie van ongeveer 6 stuks met jonkies. Meerdere jeeps waren al ter plaatse en langzaam reden we tussen de groep leeuwen door die op en langs de weg liepen. Mijn hartslag steeg tot ongekende hoogte. De vorige leeuwengroep, lag te slapen en deze groep liep langs onze jeep. En stel nou dat deze groep wel zin had om te snacken? Wat zul je uren gaan jagen als je zo een snackje uit zo'n jeep trekt? Maar deze groep was duidelijk familie van de eerste groep, want ook nu geen enkele aandacht voor de jeeps.
Uiteindelijk verdwenen ze in het bos. Mijn hartslag was vervolgens nog niet helemaal op een normaal ritme terug, toen Isaac met zijn zoeklicht in de struiken een kudde buffels ontdekte. Yay! Uniek aangezien die zich op open vlaktes ophouden!
De buffels poseerden braaf voor wat foto-momentjes en ook hier geen reactie op het zoeklicht of de jeeps. Wow...onze held Billy lachte weer. Door het struikgewas weer verder dan. Opnieuw een telefoontje. Een andere jeep seinde naar ons. Toen we dichterbij kwamen ving Isaac een luipaard met zijn zoeklicht. Ik hoopte vurig dat het niet dezelfde was als die we dezelfde ochtend vanuit de verte hadden gezien. Die kreeg namelijk niks te eten...en ik me voorstellen dat hij intussen honger had.
Maar met Miss Italy links van me, Gerrie aan de rechterkant, schatte ik in, dat er een reële overlevingskans was, mocht dit het eerste beest zijn dat wel op ons zou reageren.
Het luipaard verdween direct in de struiken. Geen zin in een Italiaanse maaltijd. Billy keerde de jeep en reed naar de achterkant van de struiken. En daar lag hij gewoon te liggen. Billy parkeerde de auto vijf meter voor het beest en zette de motor af. Bijgelicht door het zoeklicht van Isaac hadden we ons fotomoment. Het luipaard vond al die aandacht na een tijdje wel genoeg en hij verdween in het donker....
Om 20.00 uur was het tijd om terug te keren naar ons kamp. Net voor de ingang stond een hippo te grazen. Hij keek ons boos aan. Ik keek nog bozer terug in de hoop dat hij 's nachts niet opnieuw rond mijn tent kwam spoken. Nadat we afscheid hadden genomen van Billy was het tijd voor het diner.
Wederom uitmuntend. Niet alleen de accomodatie, de game-drives en de gidsen verdienen een compliment, maar zeker ook de koks Steven en Donald. Na het eten, onder begeleiding van de security, naar de douches. Bij terugkeer naar de tent zag ik dat ze bewapend waren. Met een katapult en zaklamp. Een hele geruststelling. Met een katapult kom je een heel eind. Toch? Ik nam me voor om ook deze nacht mijn tent niet uit te komen.....