Aankomst in Malawi

Van Nairobi ging het, met een uiteraard vertraagde vlucht, naar Nampula in Mozambique. Onduidelijk wat we daar gingen doen, maar er stapten wel een heleboel mensen uit. De luchthaven zelf was een veredeld kippenhok en van de landingsbaan kan alleen gezegd worden dat die ooit was geasfalteerd. Ergens in de vroege middeleeuwen of zo. Wellicht was de hobbelige landing reden dat vrijwel iedereen uitstapte. Simpelweg omdat ze niet meer verder durfden. Maar wij dus niet. Als echte helden stug blijven zitten en in stilte schietgebedjes prevelen.
Dan met een bijna leeg vliegtuig door naar Malawi. Ook in Lilongwe geen zachte landing, maar we waren eindelijk gearriveerd.

In tegenstelling tot Nampula was dit een heus vliegveld en zag het er keurig uit. Eerst langs de health-officers die onze vaccinaties moesten controleren. Die hadden er duidelijk geen zin in die dag. Ze waren zo druk met elkaar aan het kletsen dat we de vaccinatieboekjes ongezien weer terug kregen. Dan naar meneer 2 van de visumformulieren. Vervolgens naar een rijtje douaniers in pak. Meneer nummer 3 controleerde het visumformulier en gaf ons een stempel. Meneer 4 incasseerde de dollars en stempelde er ook vrolijk op los. Ook die twee waren druk met elkaar in gesprek. Dan naar meneer nummer 5 die heel boos keek. En toen mochten we door naar de bagage. En na al die uniformen en stempels bleken al onze koffers al op de band rond te draaien. Alle bagage op een kar en door. Weer twee uniformen verder, maar ik was buiten. Zo niet Gerrie. Met haar twee grote koffers werd ze staande gehouden en ondervraagd over de inhoud van de koffers. Alleen maar kleren zei het liegebeest, maar ze kwam geloofwaardig over en uiteindelijk was ook Gerrie alle uniformen gepasseerd.
Het leed was geleden en we waren in Malawi! Aangezien iedereen zei dat Afrika zo lekker ruikt, namen we een diepe snuif lucht. Jakkes. Ik kan je zeggen dat de vliegvelden van zowel Nairobi als van Lilongwe ruiken naar zweet, plakkerigheid en stof. En dat in het kwadraat. En toegegeven, na anderhalve dag reizen roken we zelf ook niet meer al te fris.

Snel wat Malawiaanse kwacha's gepind en toen een betrouwbaar uitziende taxichauffeur geregeld die ons naar de stad bracht. De man was wat stilletjes, rook ook erg naar zweet en met een lege tank (het lampje brandde al) reden we richting de stad. Mijn richtingsgevoel liet me meteen in de steek, maar hij zette ons keurig bij Kiboko Town Hotel af. Sterker nog...hij riep direct wat mannetjes en die kwamen onze koffers dragen. Dat voelde heel erg fout. Maar toen ik zag hoeveel trappen we omhoog moesten met vier zware koffers kon ik er best mee leven eigenlijk.
Bij Kiboko ingecheckt en de juffrouw achter de balie liep mee naar de kamer. Ze wilde onze kamerdeur open maken maar dat lukte niet. Alle 3 de sleutels geprobeerd maar nee. Toen werd er versterking geroepen. Ook deze meneer kreeg de deur niet open. Het lukte ze niet om de sleutel in het slot te krijgen. Tot ze er achter kwamen dat de sleutel andersom in het gat moest. Hilarisch. De kamer was echt prima. Zeker omdat we een bepaalde voorstelling hadden bij Afrikaanse hotels. Heerlijke bedden voorzien van klamboe, eigen badkamer en schone handdoeken.

Bij de kamer-inspectie zag Gerrie het meteen. Een MUG. Door de lange reis was mijn frustratie-tolerantiedrempel bereikt. Met mijn paspoort heb ik hem morsdood geslagen. Bij nader inziens bleek het een onschuldig exemplaar want de grote bloedvlek op de muur gaf aan dat hij al gegeten had. RIP mug. Maar ben er niet rouwig om. Ik ben een muggenmagneet en misschien had hij nog zin in een toetje.
Snel even een nat washandje door het gezicht en onder het hotel (dat op de 1e verdieping lag) een restaurantje opgezocht. Het was niet alleen etenstijd maar om 18 uur was het ook al volledig donker buiten. Niet te ver weg gaan dus.

Een verkoelend flesje spa rood van een Afrikaans merk en een heerlijke groenteschotel verder, voelden we ons van binnen weer wat beter. Daarna even snel een biertje in de hotelbar voor mij en flesje water voor Gerrie. Aangezien er een viertal Nederlanders in de bar zaten, die ons aanklampten om te vertellen hoeveel goeds zij als vrijwilliger deden, was de lol er snel vanaf. Waar het er op neer kwam was dat als zij niet een paar maanden per jaar in Malawi waren, Malawi volledig ten onder ging. Van Malawi weet ik niet veel, maar ons eigen land knapt er enorm van op als dit soort figuren een paar maanden per jaar naar het buitenland verdwijnen. Wat een arrogantie. Dacht even dat ze dachten dat het koloniale tijdperk weer terug was.

Dan maar naar de kamer en frisse douche nemen. Om klokslag half negen lagen we onder de klamboe in bed. Na het invallen van de duisternis waren ook alle mensen op straat verdwenen en was het doodstil. Omdat we in de nacht van woensdag op donderdag de hele nacht in het vliegtuig zaten en er van slapen niets was gekomen, was het nu tijd om te gaan slapen want morgenvroeg om 7.30 uur reizen we door naar Zambia om op safari te gaan en dan gaat het avontuur echt beginnen.