Weer terug naar huis

In de vroege ochtend worden we gewekt door de apen die vanuit de boom op het dak springen. Gelukkig is Nyasi binnen zodat er niet opnieuw een aap-hondgevecht uitbreekt. Hij heeft niet geleerd van het aap-hondgevecht, want bij het zien van apen gaat hij er meteen achter aan om ze mores te leren. Nyasi voelt zich dan ook de grote winnaar want de aap waar hij mee heeft gevochten, heeft het uiteindelijk niet overleefd. In dit geval zorgt de staff er met katapults voor dat de apen verdwijnen. En nu we toch wakker zijn, staan we ook maar op.
Meteen nadat we ons in de summerhut hebben geinstalleerd, wordt de koffie en de thee geserveerd. Wat een geweldige service.

Terwijl we even later aan het ontbijt zitten, komt er iemand aan de poort voor geld. Zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet. Chitimba Camp staat vol met prachtige planten maar de geldboom ontbreekt nog. Per geval wordt bekeken of er wat voor deze mensen gedaan kan worden en wat er voor teruggedaan kan worden. In dit geval is de jongeman gisteren al komen vragen om geld voor reiskosten naar een kliniek en Gerrie heeft na enig onderzoek vastgesteld dat hij zeer ernstig ziek is. Een tegenprestatie kan dan ook niet worden verlangd. Hij krijgt reisgeld mee en vertrekt.

Na het ontbijt pakken we de koffers alvast in. Ook Carmen en Ed zorgen er voor dat er weer twee volle koffers mee terug gaan naar Nederland. Ook uit onze eigen koffers blijven spullen achter en dat geeft ruimte voor Carmen om nog wat extra spullen mee te geven.
Wat later in de middag lopen we met Carmen naar de village. Net buiten de poort van Chitimba Camp worden we door een van de kinderen gezien en wordt er "mzungu" geroepen. Meteen komen uit alle hoeken en gaten dan de kinderen tevoorschijn. Ze willen allemaal knuffelen en hand in hand lopen.
Ze weten mijn voornaam nog en het mag duidelijk zijn dat de mzungu's allemaal knakworsten zijn want het woord knakworst is ook bij kleintjes volledig ingeburgerd. Na een klein stukje lopen nemen we afscheid van de kinderen en gaan we verder naar de bar van Safari om daar een biertje te drinken. Een uurtje later komt Ed ons met de auto ophalen en terug op Chitimba Camp staat het eten klaar. Tony verrast ons met een heerlijke, pittige rijstschotel. Voor degenen die zich zorgen maakten of Gerrie wel genoeg zou eten, kan ik mededelen dat ze braaf alle maaltijden (met smaak) heeft opgegeten.

Dan breekt de laatste avond op Chitimba Camp aan. We drinken gezellig samen met Carmen en Ed nog een laatste drankje. Gerrie bestudeert met Ed nog een keer de sterrenhemel. Jammer dat het voorbij is, maar Ed is hoognodig aan wat rust toe. Een week lang met drie kakelende vrouwen aan zijn zijde.....de arme man had het zwaar.

Maandagochtend direct na het ontbijt staat de onze chauffeur Charles op de afgesproken tijd klaar met de auto van Chitimba Camp voor de terugreis naar Lilongwe. Hij is al met ons de gevaarlijke berg op geweest naar Livingstonia en durft de ruim 7 uur durende reis naar Lilongwe met ons wel aan. Zijn vrouw en dochtertje van 3 reizen mee zodat ze in Lilongwe ook familie kunnen bezoeken. De koffers worden ingeladen. Maar voordat we vertrekken, moet Gerrie weer met de EHBO-kit aan de slag. De kleine meid heeft een lelijke wond op haar voet die vakkundig wordt schoongemaakt en gedesinfecteerd. Dat bevalt de jongedame niet en ze moet even hard huilen en kijkt daarna Gerrie boos aan. Een paar nieuwe plastic speeltjes en wat snoepjes bieden soelaas en de dames zijn weer vriendinnen. Pleister er op en klaar. De rest van de pleisters en de desinfectiedoekjes geven we aan vader mee.

We nemen afscheid van Carmen en Ed en dan gaan we vertrekken naar Lilongwe. Na een uurtje of twee komen we in Mzuzu. Daar scoren we in een supermarkt een lunch voor onderweg. En dan gaat het verder zuidwaarts. We picknicken langs de weg want het wordt een lange dag.
Afstanden inschatten is lastig voor onze chauffeur. Twee redelijk riskante inhaalacties die goed aflopen en de ruimte tussen de auto en de fietsers had wat mij betreft ook wat ruimer gemogen. Verder valt er op de rijstijl van Charles niks aan te merken. We komen zonder ongelukken in Lilongwe aan. Ruim 7 uur in de auto en de kleine meid heeft geen kik gegeven en braaf met haar speeltjes gespeeld. Ze is zelfs dikke vriendinnen met Gerrie. We worden afgezet bij het hotel en Charles en zijn gezin gaan verder naar oma. Die heeft speciaal voor de gelegenheid bananacake gebakken.

Wij checken dan voor de derde keer in bij Kiboko Town Hotel en gaan voor een avondmaaltijd naar het Ad Lib restaurant van de onderburen.
Na weer een geweldige maaltijd (ook Gerrie heeft haar bord leeg) trakteren we onszelf op een dessert en delen we een apple crumble met ijs. Dat delen was een goed plan want het is een hele grote portie. Warm uit de oven....mmmmm. we smikkelen de apple crumble naar binnen, wetende dat we nog een aantal keren de trappen op naar boven moeten en daar hopelijk wat calorieën mee kwijt kunnen raken.
Snel douchen en het bed in want Charles komt ons om 11.00 uur ophalen om ons naar het vliegveld te brengen. En voor die tijd willen we nog Malawiaanse pindakaas gaan kopen voor thuis.

Dus dinsdagochtend vroeg opstaan, douchen, inpakken en ontbijten. En al gauw komt er een hele grote groep jongeren ontbijten. Ze worden begeleid door een vreselijk dikke blanke man in een kaki safari-outfit. Compleet met hoed die hij ophoudt tijdens het ontbijt. Hij kon zo uit een slechte jaren 70 Tarzanfilm zijn weggelopen. Het ziet er komisch uit. Zo'n dikke blanke man in kaki safaribermuda, kaki blouse, zijn broek en sokken zo hoog mogelijk opgetrokken en een safarihoed op. Ik vermoed dat zelfs de wilde dieren spontaan in de lach schieten als ze hem zien.
We laten het bijzondere gezelschap achter in de hoteltuin en wandelen naar de supermarkt om de hoek voor pindakaas en zijn op tijd terug voor de rit naar het vliegveld. Charles en zijn familie zijn weer paraat. Charles heeft zelfs van zijn moeder het recept van de bananacake meegekregen voor ons. De kleine meid wil in de auto bij Gerrie op schoot. Ze kijken onderweg samen naar de planten buiten en al gauw hoor ik de kleine meid "mooie bloemen" roepen.

En zo komt er een einde aan onze trip naar Afrika. We nemen afscheid van Charles en zijn familie. Vanuit Lilongwe in Malawi vliegen we in 2 uurtjes naar Nairobi in Kenia met Kenya Airways. Maar niet nadat we in Malawi nog eens voorzien zijn van een stempel. Uiteraard.
En bij het verlaten van Malawi willen ze dan toch ook nog even mijn vingerafdrukken nemen en de douanier vraagt wantrouwig waar ik naar toe ga. De goede man kan wellicht niet lezen, want dat staat gewoon op mijn boardingpass. En er is maar 1 gate en die is niet genummerd maar heeft een simpele verwijzing "to the airplane". Dus daar ga ik dan naar toe. To the airplane. En naar Amsterdam. De douanier gaat akkoord en ik mag door. Het paspoort krijg ik terug en aangezien hij verder geen apparatuur heeft staan, behalve een kastje voor de vingerafdrukken, vraag ik me af hoe die vingerafdrukken aan mij gekoppeld gaan worden. Maar dat lijkt me vooral zijn probleem en niet het mijne.
De vlucht naar Nairobi verloopt voorspoedig en zelfs het eten in het vliegtuig smaakt prima (met een dik stuk bananacake!). Na vier uurtjes wachten in Nairobi nemen we dan rond middernacht de KLM-vlucht naar Amsterdam, waar Ruud al klaar staat om ons op te halen.
We hebben genoten van deze trip en al mijn angsten voor al die beesten waren niet nodig, al heb ik nu wel een hippo-fobie opgelopen. Maar de kans dat die fobie in Nederland onhanteerbare vormen aanneemt, acht ik onwaarschijnlijk.